De Rode Draad
Een naald en rood draad op een steriele tafel
Een spiegel in het midden van de verder lege ruimte
In het gebroken wit reflecteert mijn bleke huid
Een verlichte kamer als TL buizen van de avondwinkel
Mijn huid tintelt
Niet warm
Niet koud
Ik pak de naald met rode draad van de tafel
En verbeeld me hoe deze secuur van sproet naar sproet wordt geweven
Alsof het op zoek is naar de juiste weg
Links, rechts, links, rechts
Rechtdoor, rechtdoor, rechtdoor
De rode draad begeeft zich via mijn onder- en bovenarm naar mijn schouder
Ik voel mijn huid steeds strakker trekken
Het doet geen pijn maar prettig is het ook niet
Het voelt als hoe krassende nagels over een krijtbord klinken
Het spoor trekt in een rechte lijn naar beneden over mijn blote rug
Van mijn bovenste wervel tot aan mijn staartbeen
Van mijn nieuwste emoties tot aan met mijn diepste herinneringen
Het raakt iets wat het niet had mogen raken
Iets wat ik altijd had weggeduwd
De angst om controle te verliezen
Is nu werkelijkheid
Ik voel hoe de rode draad drie keer om mijn nek draait
Hoe ik niks kan doen
Hoe ik in paniek raak
Hoe meer ik vecht
Hoe strakker de draad
Steeds minder zuurstof
Ik krijg het benauwd
Mijn lichaam verkrampt
Al mijn spieren trekken samen
Mijn hartslag schiet omhoog
Bloed stijgt naar mijn hoofd
Mijn adem stokt
Ik krijg geen
Ik krijg geen
De Zilveren Lijn
Ik verdwaalde in gedachten
Verloor geliefden
Verdronk in mijn angsten
En verlangde naar wat rust
Een ander zou deze periode maar al te graag uit het geheugen wissen
Ik schreef alles op mijn donkergroen gekleurde boekje
Wat later een dagboek van liedjes en gedichten over angst, pijn
maar ook hoop bleek te zijn
Als ik deze verhalen terug lees
realiseer ik me hoe dankbaar ik ben voor alles
En ja, ik heb ook geschreeuwd, gehuild, gejankt
Maar dat heeft me gemaakt tot de persoon wie ik nu ben
De pijnlijke momenten zijn nodig
Om stil te staan bij wat we wel hebben
Om even te gaan zitten
Alleen met jezelf te zijn
te voelen wat je voelt
En te huilen als het moet
En misschien lijkt het dan alsof de ruimte steeds kleiner wordt
De muren op je afkomen
Je benauwd raakt
En geen lucht meer krijgt
Maar voel hoe het bloed door je lichaam stroomt
Hoe je tenen tintelen
Dat je gewoon ademt kunt halen
En laat dan alles los
Zo ik stopte met vechten en liet ik het toe
En veranderde de rode draad om mijn nek
In een zilveren lijn